"எவரெஸ்ட் சிகரத்தில் ஏறிய முதல் இந்திய பெண்"

இந்தியாவிற்கு விடுதலை கிடைத்தபிறகும், பெண்களுக்கான விடுதலை என்பது கண்ணுக்குத் தெரியாத கட்டுப்பாட்டுச் சங்கிலிகளால் பிணைக்கப்பட்டிருந்தது. பிற்போக்குத்தனங்களும் ஆணாதிக்கமும் நிரம்பிக்கிடந்த, இந்தியச் சமூகத்தில் பெண் சுதந்திரம் கனவாகவே இருந்தது.

சமூகத்தில் ஒரு ஆணுக்கு கிடைக்கக் கூடிய, ஆண் தன்னிச்சையாக எடுத்துக்கொள்கின்ற அனைத்து நியாயமான உரிமைகளும் பெண்ணுக்கும் கிடைக்கவேண்டும் என்பதும், சாதனைகள் என்று வரும்போது அது ஆண், பெண் என்ற பாகுபாடின்றி சாதிக்க வாய்ப்புகள் எந்தத் தடையுமின்றி கிடைப்பதும்தான் பெண்விடுதலை.

சிறுவயதில் எல்லோருக்கும்தான் பல்வேறு ஆசைகள் வருகின்றன. ஆனால், சாகசங்கள் செய்யவேண்டும் என்ற ஆசையை ஒரு நெம்புகோலாகக் கொண்டு தன்னையே நகர்த்திக் கொண்டு அந்த சாகசத்தை அடைகிறவர்கள் எங்கோ ஒரு சிலர்தான்.

ஆகாயம், மலை, கடல், நிலம் என சாகசங்களால் சாதனைகள் படைத்தல் என்று வந்தாலே அவற்றை ஆண்கள் மட்டுமே செய்யமுடியும் என்று நம்பப்பட்டு வந்த கட்டுக்கதைகளை உடைத்து, உயிரைப் பணயம் வைத்து, மலைப்பயண சாகசம் செய்து உலகின் மிக உயர்ந்த சிகரமான எவரெஸ்ட் சிகரத்தை அடைந்து, அங்கே இந்திய நாட்டின் கொடியை நாட்டி இமய மலையின் உச்சியான எவரெஸ்ட் சிகரத்தை அடைந்த முதல் இந்தியப் பெண் என்ற பெருமிதத்துடன் திரும்பிவந்தார் பச்சேந்திரிபால் எனும் மங்கை.

சோதனைகள் பல கடந்து சாதனைபடைத்த பச்சேந்திரி பாலின் சிகரம்தொட்ட சாகசத்தை அறிந்துகொள்வோம் வாருங்கள்.

இந்தியாவின் உத்தரகண்ட் மாநிலத்தில் உள்ள நகுரியில் உள்ள போடியா குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஸ்ரீ கிஷன்சிங் பால் மற்றும் ஹன்சா தேவிக்கு மே 24, 1954 இல் மகளாகப் பிறந்தார் பச்சேந்திரி பால். இந்தோ-திபெத் எல்லையில் மளிகைக்கடை வைத்திருந்தது இந்தக் குடும்பம்.

பச்சேந்திரியின் வீடு இருக்கும் கிராமத்தின் வழியாக மலையேற்ற வீரர்கள் செல்வதை அவ்வப்போது மிகவும் ஆர்வத்துடன் பார்த்துவருவாள் அந்த சிறுமி. அவர்கள் மேற்கொள்ளும் சாகசங்களைப் பற்றி கேட்டறிந்தவுடன் அவற்றை தானும் செய்யவேண்டும் என ஆசை கொள்வாள் அவள்.

குடும்பத்தின் நிதிநிலைமை போராட்டமாக இருந்ததால் ஏழு குழந்தைகள் கொண்ட குடும்பத்தில் இரண்டாவதாய் பிறந்த பச்சேந்திரி, வீட்டு வேலைகளையும் பார்த்துக்கொள்ளவேண்டி இருந்தது. பள்ளியில் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும் காலத்திலிருந்தே தனது கல்விச் செலவுக்கும், குடும்பத்திற்கும் உதவ தையல் தொழிலில் ஈடுபட்டுவந்தார். பள்ளி, கல்லூரி கல்வியும் சாதனைகளும்

பச்சேந்திரிக்கு 12 வயதாக இருந்தபோது, பள்ளியில் மலையேற்றச் சுற்றுலா சென்றனர். 13,123 அடி உயரமான சிகரத்தில் தைரியத்துடன் ஏறி தனது முதல் மலையேறுதல் அனுபவத்தைப் பெற்றார் துணிச்சலும், ஆர்வமும் மிக்க அந்தப் பெண்.

பள்ளிக் கல்வியோடு பச்சேந்திரியின் படிப்பை நிறுத்திவிட பெற்றோர் முயன்றனர். ஆனால், கல்வி மற்றும் விளையாட்டு இரண்டிலும் சிறந்து விளங்கியதால் பச்சேந்திரியை மேல் படிப்புக்காக கல்லூரிக்கு அனுப்பும்படி அவரது பள்ளி முதல்வர் பெற்றோரை வற்புறுத்தி சம்மதிக்க வைத்தார்.

கல்லூரியில், பச்சேந்திரி சுறுசுறுப்பான விளையாட்டு வீரராக இருந்தார். ஷாட்-புட், வட்டு, ஈட்டி மற்றும் ஸ்பிரிண்டிங் போட்டிகளில் பல்வேறு வெற்றிகளை பெற்றுவந்தார். துப்பாக்கி சுடுதல் போட்டியிலும் தங்கப் பதக்கம் வென்றுள்ளார்.

பட்டப் படிப்பு முடித்ததும், பி.எட். முடித்துவிட்டு, சமஸ்கிருதத்தில் முதுகலைப் படிப்பையும் முடித்தார் பச்சேந்திரி. தனது கிராமத்தில் இருந்து பட்டம் பெற்ற முதல் பெண் என்ற பெருமையைப் பெற்ற பச்சேந்திரியைப் பார்த்து பெற்றோர் பெரிதும் மகிழ்ந்தனர். தன் மகள் ஆசிரியராக வேலைக்குச் சென்று திருமணம் செய்துகொண்டு இயல்பான வாழ்க்கை வாழவேண்டும் என விரும்பினர். ஆனால் பச்சேந்திரியின் விருப்பமும் ஈடுபாடும் மலையேற்ற சாகசத்தில்தான் இருந்தது.

சாகசப் பயணங்கள்

தனது சாகச ஆர்வத்தைத் தொடரவும், மலையேற்ற வீராங்கனையாக உருவாகும் குறிக்கோளுடனும் 'நேரு இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் மவுண்டேனிரிங்' என்ற மலையேற்ற பயிற்சி மையத்தில் சேர்ந்து பயிற்சி பெற ஆரம்பித்தார்.

எவரெஸ்ட்டை தொட்டுவிட வேண்டுமென்ற சிகர இலட்சியத்துடன் 21,900 அடி (6,675.1 மீ) உயரமுள்ள கங்கோத்ரி மலையையும், 19,091 அடி (5,818.9 மீ) உயரமுள்ள ருத்ரகாரியா மலையையும் துணிச்சலுடன் ஏறி மலையேற்ற வீரர்களுக்குத் தேவையான அதீத திறமையை வளர்த்துக் கொண்டார் பச்சேந்திரி பால்.

விடாத பயிற்சிகளின் மூலமும் தன் திறமைகள் நிரூபித்ததன் மூலமும் 1983 -ல், 'நேஷனல் அட்வென்ச்சர் ஃபவுண்டேஷன்' (NAF) என்ற மலையேற்ற சாகச பயிற்சிப் பள்ளியில் பயிற்றுவிப்பாளராக நியமிக்கப்பட்டார் பச்சேந்திரிபால்.

நிறுவனத்தின் இயக்குனர் பிரிகேடியர் கியான் சிங், பெண்கள் தங்களின் சாகச முயற்சிகளைத் தொடரவேண்டும் என்பதற்காக அவர்களுக்கு உதவித் தொகை வழங்கி ஊக்கப்படுத்த விரும்பினார். பச்சேந்திரியையும் மேலும் ஆறு பெண்களையும் உதவித்தொகைக்காக தேர்ந்தெடுத்த அவர், 'பாகீரதி செவன்-சிஸ்டர்ஸ் அட்வென்ச்சர் கிளப்' என்ற பெயரில் மலையேற்றப் பயிற்சி மேற்கொள்ளும் அனைத்துப் பெண்களையும் கொண்ட ஒரு அமைப்பை நிறுவினார்.

தனக்குப் பொருளாதாரச் சிக்கல் இருந்தபோதிலும், நேஷனல் அட்வென்ச்சர் ஃபவுண்டேஷன்' இயக்குநர் பிரிகேடியர் கியான் சிங்கிடம், தனக்கு உதவித்தொகை வழங்குவதற்குப் பதிலாக மலையேறும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்கித் தரும்படி கேட்டுக்கொண்டார் பச்சேந்திரி பால்.

1984-ல், உத்தரகண்ட் மாநிலத்தின் ஐந்தாவது உயரமான சிகரமான மானா மலையில் நடைபெற்ற 'எவரெஸ்ட் '84' என்ற பெயரிடப்பட்ட பயணத்தின் தேர்வு முகாமுக்கு அவர் தனது கோரிக்கைமனுவைச் சமர்ப்பித்தார். துரதிர்ஷ்டவசமாக, காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்ட அவர், அடிப்படை முகாமில் தங்க வேண்டியிருந்தது. இருப்பினும், தேர்வு முகாமிலிருந்து விலக மறுத்துவிட்டார் பச்சேந்திரி. விரைவில் குணமடைந்த பிறகு, அவர் பயிற்சியில் சேர்ந்தார். தவறவிட்ட பயிற்சி அமர்வுகளை 7,500 மீ உயரத்தில் ஏறி வெற்றிகரமாக ஈடுசெய்தார்.

முகாம் முடிந்ததும், மலையேறுபவர்கள் அனைவரும் தங்கள் பொருட்களை எடுத்துக்கொண்டு சரிவில் வேகமாக இறங்கினர். பச்சேந்திரி பால் மட்டுமே மெதுவான வேகத்தை கடைபிடித்தார், இந்த நுட்பத்தை முகாம் தலைவர் மேஜர் பிரேம் சந்த் பாராட்டினார்.

எவரெஸ்ட்-84 பயணம்

சில நாட்களுக்குப் பிறகு, மார்ச் 1984 இல் எவரெஸ்ட் சிகரத்திற்கு செல்லும் இந்தியாவின் முதல் கலப்பு-பாலினப் பயணத்திற்காக ஆறு பெண்கள் மற்றும் 11 ஆண்களைக் கொண்ட உயரடுக்கு குழுவில் சேர்ந்தார் பச்சேந்திரி. 'எவரெஸ்ட் '84' குழு தங்களின் இலட்சியப் பயணத்தைத் தொடங்கியது. அவர்கள் நேபாளத்தின் தலைநகரான காத்மாண்டுவுக்கு பறந்தனர், இது பயணத்தின் தொடக்க புள்ளியாக இருந்தது.

எவரெஸ்ட் சிகரத்தின் முதல் காட்சியைக் கண்டு பச்சேந்திரியும் அவரது அணியினரும் மகிழ்ந்தனர். சிகரத்திற்கான ஏற்றம் மே 1984 இல் தொடங்கியது. இமயத்தில் ஏறிக்கொண்டிருந்தவர்களுக்கு இயற்கை கடுமையான சோதனைகளை வைத்தது. அவர்கள் தங்கள் முதல் தடையை அனுபவித்தனர்.

இலக்கை அடைவதற்காக 24 ஆயிரம் அடி உயரத்தில் பச்சேந்திரி சென்ற குழுவினர் முகாம் அமைத்திருந்தனர். மே 16 அன்று, முகாம் லோட்சே பனிப்பாறையில் ஒரு பெரிய பனிச்சரிவை சந்தித்தது. இதனால், முகாமில் இருந்த பலரும் காயமடைந்தனர். பச்சேந்திரிபாலும் பெரிதும் காயமடைந்தார். காயமடைந்த உறுப்பினர்கள் பயணத்தை விட்டு வெளியேற வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது, பால் மற்றும் அவரது குழுவில் மீதமுள்ளோர் மிகுந்த உறுதியுடன் முன்னேறினர். அந்தக் குழுவில் எஞ்சியிருந்த ஒரே பெண் பச்சேந்திரி பால் மட்டுமே.

மே 22, 1984 இல், அங் டோர்ஜியும் மேலும் சிலரும் அவர்களுடன் இந்த பயணத்தில் இணைந்தபோது குழு விரிவடைந்தது. குழு ஒரு முகாமை அமைப்பதற்காக தெற்கு கர்னல் சென்றடைந்தது.

எவரெஸ்ட் சிகரம் ஏறிய வரலாற்று சாதனை

மே 23 அன்று பயணத்தைத் தொடர்ந்த அவர்கள் மதியம் எவரெஸ்ட் சிகரத்தின் உச்சியை அடைந்தனர். பச்சேந்திரி பாலுக்கும், இந்தியப் பெண்களுக்கும் இது பெருஞ்சிறப்பு மிக்க ஒரு வரலாற்று தருணம் ஆகும். தனது 30வது பிறந்தநாளுக்கு ஒரு நாள் முன்பு தன் இலட்சியத்தை அடைந்து, உலகிலேயே மிகவும் உயரமான "எவரெஸ்ட் சிகரத்தில் ஏறிய முதல் இந்திய பெண்" என்ற மகத்தான வரலாற்றுச் சாதனையை படைத்தார் பச்சேந்திரிபால் அதோடு இந்திய தேசியக் கொடியை சிகரத்தில் நாட்டி மகிழ்ந்தார் அந்த இலட்சிய மங்கை.

நோர்கே-ஹிலாரி எவரெஸ்ட் சிகரத்தில் ஏறிய 31வது ஆண்டு நிறைவடைவதற்கு ஆறு நாட்கள் முன்னதாக இச் சாதனையை பதிவு செய்தார் நம் சாதனை நாயகி பச்சேந்திரி.

1984 -ம் ஆண்டு அரிய சாதனையை நிகழ்த்திய பச்சேந்திரி பாலுக்கு 'இந்திய மலையேறும் அறக்கட்டளை' மூலம் 'மலையேறுவதில் சிறந்து விளங்குவதற்கான தங்கப் பதக்கம்' வழங்கி கௌரவிக்கப்பட்டது. இந்தியாவின் நான்காவது மிக உயர்ந்த குடிமகன் விருதான 'பத்மஸ்ரீ'யையும் பெற்றார்.

1985 இல் உத்தரப்பிரதேச அரசாங்கத்தின் 'கல்வித் துறையின்' தங்கப் பதக்கம், 1986 இல் 'அர்ஜுனா விருது', 'கல்கத்தா லேடீஸ் ஸ்டடி குழு விருது' போன்ற அதிக மரியாதைகளையும் விருதுகளையும் பெற்றார். 1986, 1994 இல் 'தேசிய சாகச விருது', 1995 இல் 'யாஷ் பாரதி விருது' மற்றும் 1997 இல் கர்வால் பல்கலைக்கழகத்தின் கௌரவ டாக்டர் பட்டம். 1990 இல் 'கின்னஸ் புத்தகத்தில் இடம் பெறுதல் என பச்சேந்திரியின் விருதுகளின் பட்டியல் அவரின் சமூகசேவைகள் போன்றே நீண்டுகொண்டே போகிறது.

தொடர்புக்கு-ruckki70@yahoo.co.in