இன்றைய சூழலுக்கான குழந்தை வளர்ப்பு முறை

16 பிள்ளைகளுக்கு மேல் பெற்று வளர்த்த நம் பாட்டிகள் எங்கே? ஒன்று அல்லது இரண்டு குழந்தைகளைக் கூட வளர்க்க முடியாமல், அவர்கள் இல்லாமல் 1 மணிநேரம் கிடைத்தால் அதுவே பெரிய ஓய்வு, மனத்திற்கு அமைதி என்று நினைக்கும் இன்றைய பெற்றோர்கள் எங்கே?

குழந்தை பிறக்கும்போதுதான், பெற்றோர்களும் பிறக்கிறார்கள். உங்களிடம் உள்ள செல்வங்களில் மிக உயர்ந்த செல்வம் எது? என்று கேட்கும்போது, நிறைய பேர் கூறும் பதில் என் குழந்தை என்பதுதான்.

குழலினிது யாழினிது என்பர் தம்மக்கள்

மழலைச் சொல் கேளாதவர். – (திருக்குறள்)

குழந்தைகளின் மழலைப் பேச்சும், அதன் ஒவ்வொரு பருவமும், அவர்களுக்குள் ஏற்படும் ஒவ்வொரு மாற்றங்களும், நமக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கக்கூடிய ஒன்று. இத்தகைய குழந்தைவளர்ப்புப் பற்றியே இப்பகுதியில் நாம் பார்க்கப்போகிறோம்.

கருவில் இருக்கும் குழந்தை, நான்கு மாதம் கடந்தபின் கேட்கும் திறனைப் பெற்றுவிடுகிறது. தாய் என்ன பேசுகிறார்? என்ன மனநிலையில் இருக்கிறார்? என்பதை உள்வாங்கிக் கொண்டே உள்ளது. குழந்தை வளர்ப்பு என்பது கருவுற்ற காலத்திலிருந்தே தொடங்கி விடுகிறது என்பது இப்போது உங்களுக்குப் புரிந்திருக்கும். வாய் திறந்து பேசும்வரை, குழந்தையின் அழுகுரலை மட்டுமே வைத்து, அதன் உணர்வைப் புரிந்து கொள்வது தாய்மையின் சிறப்பு.

ஆனால் இன்றோ, வீடு மற்றும் சமூகத்துக்குள் ஏற்பட்டிருக்கும் அறிவியல் வளர்ச்சி நம்மிடமும், குழந்தைகளிடமும் ஏதோ ஒரு வகையில் மாற்றங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது. சுமார் 30 ஆண்டுகளுக்கு முன் தொலைக்காட்சியின் வருகையால், குழந்தைகள் வளரும் போக்கில் பெரிய மாறுதலைக் காணமுடிந்தது. தற்போது, கணினி, மடிக்கணினி மற்றும் அலைபேசி (ஃபேஸ் புக், யுடியூப், வாட்ஸ் அப்) உள்ளிட்டவைகள் குழந்தைகளிடம் பெரிய அளவில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றன. குழந்தை வளர்ப்பு என்பது இன்றைய நவீன காலப் பெற்றோர்களுக்கு மிகவும் கடினமாத்தான் தோன்றுகிறது. எனவே குழந்தை வளர்ப்புப் பற்றிப் பாடம் எடுக்க வேண்டியுள்ள கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளோம்.

குழந்தை வளர்க்கும் முறைகள்:

ஒரு நல்ல குழந்தை வளர்ப்பு என்பது அன்பு, அக்கறை, கனிவு, கண்டிப்பு ஆகிய அனைத்தும் கலந்ததாக அமைய வேண்டும். அன்புதான் பெற்றோர்கள் எடுக்க வேண்டிய மிகப் பெரிய ஆயுதம் என்பதை மனத்தில் நிறுத்த வேண்டும். அனைத்துப் பெற்றோர்களிடமும் அன்பு இயல்பாகவே இருக்கிற ஒன்றுதான், ஆனால் அதை நாம் வெளிப்படுத்தப் பழகிக் கொள்ள வேண்டும். குழந்தை வளர்க்கும் முறைகளை நான்கு வகையாகப் பிரிக்கலாம் அவையாவன,அடக்கு முறை, நேர்மறையான முறை, ஒப்புதலான முறை, ஈடுபாடற்ற முறை.

அனைத்துப் பெற்றோர்களும் தங்கள் குழந்தைகளை நன்முறையில் வளர்க்கவே விரும்புகிறார்கள், அதற்காக அவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் முறையில்தான் சிலமாற்றங்கள் உள்ளன. குழந்தைகளின் எதிர்காலம் நீங்கள் தேர்ந்தெடுக்கும் முறையில்தான் உள்ளது. இந்த நான்கு வகைக் குழந்தை வளர்ப்பு முறையில் நீங்கள் எதைப் பின்பற்றுகிறீர்கள் என்பதை நீங்களே புரிந்து கொள்ளுங்கள்.

அடக்குமுறை:

இந்த வகைப் பெற்றோர்கள் கட்டுப்பாடாக வளர்க்கிறேன் என்று மிரட்டி, வதைத்துக் குழந்தைப்பருவத்தில் கிடைக்க வேண்டிய ஒருசில மகிழ்வுகளைத் தட்டிப் பறிக்கிறார்கள். குழந்தைகளின் உணர்வுகளை மதிக்காமல், அவர்களுக்கு ஆறுதல் கொடுக்க வேண்டிய இடங்களில் கை கொடுக்காமல், ஒன்னு, இரண்டு, மூணு..... என்று எண்ணி முடிப்பதற்குள் வேலைகளைச் செய்து முடிக்க வேண்டும் என்று ஆணையிடுவார்கள். கண்டிப்பும், தண்டனையுமாக வளர்க்கப்படும் இக்குழந்தைகள் பயந்த இயல்பு உள்ளவர்களாகவும், தன்னம்பிக்கை இல்லாதவர்களாகவும் வளர்வார்கள். எப்போதும் திட்டிக்கொண்டும், அடித்துக்கொண்டும் இருக்கும் பெற்றோரிடம் தங்கள் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்த இயலாமல், மனதிற்குள்ளேயே புழுங்கிப் புழுங்கி மனச்சிக்கலுக்கு ஆளாகிவிடுகிறார்கள்.

நேர்மறையான முறை:

குழந்தைகளுக்கு என்ன வேண்டும் என்பதை இவர்கள் தெளிவாகப் புரிந்து வைத்திருப்பார்கள், அதேநேரத்தில் அன்பு, கண்டிப்பு, ஆறுதல், அக்கறை மிகுந்தவர்களாகவும் இருப்பார்கள். தேவையான இடத்தில் தேவையான உணர்வுகளைப் வெளிப்படுத்தி, சற்று முதிர்ச்சியுடனும், தொலைநோக்குப் பார்வையுடனும் குழந்தைகளை வளர்க்கும் பெற்றோர்கள் இவர்கள். குழந்தைகளிடம் எதையும் திணிக்காமல் அவர்களுக்குப் புரியவைத்து, அவர்களைச் செய்ய வைப்பார்கள். இவர்களின் குழந்தைகளும் ஒரு புரிதலுடன் வாழ்க்கையை எதிர்கொள்வார்கள்.

ஒப்புதலான முறை:

பெரும்பாலும், ஒரு குழந்தை மட்டுமே உள்ள குடும்பத்தில், தங்கள் குழந்தைக்கு அதிகச் செல்லம் கொடுத்து, அவர்களின் தவறுகளைக் கண்டிக்காமல் வளர்க்கிறார்கள். என் குழந்தை அழுதா என்னால தாங்க முடியாது என்று கேட்டவைகள் அனைத்தையும் கொடுத்து வளர்க்கப்படும் குழந்தைகள் பொறுப்பற்றவர்களாகவும், நான், எனது என்று தன்னலம் மிகுந்தவர்களாகவும் வளர்வார்கள். ஒரு குழுவாக இணைந்து செயல்பட இவர்களால் முடியவே முடியாது. கேட்பதெல்லாம் கிடைத்தே இவர்கள் வளர்வதால், தோல்விகளை எதிர்கொள்ளத் தெரியாதவர்களாகவும் இருப்பார்கள். இதுவே பிற்காலத்தில் தற்கொலை முயற்சிக்குக் காரணமாகிறது.

ஈடுபாடற்ற முறை:

குழந்தைகள் என்ன செய்கிறார்கள்? அவர்களுக்கு என்ன வேண்டும்? என்பது பற்றிய புரிதல் இல்லாத, அவர்களுடன் நேரம் செலவழிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் இல்லாத பெற்றோர்கள் இவர்கள். பள்ளி செல்வதற்குப் பணம் கட்டிவிட்டேன், சாப்பிடுவதற்கு பொருட்களை வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டேன், இனி உங்கள் வேலையை நீங்களே பார்த்துகொள்ளுங்கள் என்பதோடு நிறுத்திக் கொள்வார்கள். தம் கடமை என்ன? என்பதை உணராத பெற்றோர்கள் இவர்கள். இவர்களின் குழந்தைகள் பொறுப்பற்றவர்களாக வளர்வதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம்.

குழந்தை வளர்ப்புக்கான சில குறிப்புகள்:

வீட்டில் உள்ள வேலைகளைச் செய்வது தவறானது அல்ல. வீட்டைத் தூய்மை செய்வது, பாத்திரம் துலக்குவது, துணிகளை மடித்துவைப்பது மற்றும் அம்மா சமைக்கும்போது உதவியாக இருப்பது போன்றவை பெண்களுக்கு மட்டுமே எனவிடாமல் இருவருக்கும் பொதுவானது என்பதைப் புரியவைக்க வேண்டும். மற்றவர்களின் உதவி இல்லாமல் தனக்குத் தேவையான உணவை ஆக்கிக் கொள்ளப் பழகிக் கொள்வது மிகவும் நன்று என்று உணர்த்த வேண்டும்.

தாய் தந்தையரிடம் நல்ல புரிதலும், பாகுபாடற்ற உரையாடல்களும் இருக்கும்போதில், அவர்களைக் கண்டு வளரும் குழந்தைகளும் பாலினப் பாகுபாடற்றுப் பழகுவார்கள்.

பாலினப் பாகுபாடு இல்லாமல் பழகுவது. மூன்றாம் பாலினம் என்ற ஒன்று இருக்கிறது. அவர்களும் நம்மைப் போன்றவர்கள்தாம் அவர்களை மனத்தால் காயப்படுத்தக் கூடாது என்பதையும் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும்.

குழந்தை ஏதாவது தவறு செய்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம்... நீங்கள் என்ன செய்வீர்கள்? ஒன்று, குழந்தையை அடிப்பீர்கள். அல்லது குரலை உயர்த்திக் கத்துவீர்கள். இந்த இரண்டுமே சரியான குழந்தை வளர்ப்பு அல்ல. குழந்தை ஒருவேளை தவறு செய்தால் உங்கள் குரலை உயர்த்தாமல், அதே சமயம் கண்டிப்புடன் உங்கள் கருத்துகளைக் குழந்தையிடம் எடுத்துக் கூறுங்கள்.

பெண் குழந்தை கீழானது, ஆண் குழந்தை உயர்வானது என்றும், பெண் குழந்தைகள் மட்டுமே சமையலறைப் பணிகளைச் செய்யப் பிறந்தவர்கள் என்றும், வளர்க்கப்படும் வீடுகளில் இரு குழந்தைகளுமே தவறாகத்தான் வளர்க்கப்படுகிறார்கள் என்பதைக் காலம் பெற்றோருக்கு கண்டிப்பாக உணர்த்தும். ஆணும் பெண்ணும் நிகர் என்பதை வாய்வார்த்தையாக இல்லாமல் குழந்தைகளுக்குப் புரியவைத்து, ஒருவருக்கொருவர் விட்டுக் கொடுத்து வாழ்வதைச் சிறுவயதிலிருந்தே கற்பித்தல் வேண்டும்.

குழந்தை வளர்ப்பு என்ற உன்னதக் கலையை உணர்ந்து, புரிந்து, அதை நாம் திறம்படச் செய்தால்தான் அடுத்த தலைமுறையின் வாழ்க்கைப் பயணம் சரிவர அமையும் என்பதில் சிறிதும் ஐயமில்லை.